Bijzonder gebaar Dimence: Almelose Jeannette (67) kan ‘verdriet van Raalte’ eindelijk achter zich laten | Almelo | tubantia.nl
Jeannette de Haan - Brouwer - Volbracht (exto.nl)
foto`s | St Franciscushof Raalte (jouwweb.nl)
(6) Volbracht, gezamenlijk doel. | LinkedIn
Begin dit jaar na het krantenartikel in de Tubantia ( (25) Plaatsen | Feed | LinkedIn) en de daarop (verwachte) teleurstellende reactie van Dimence, besloot ik om te stoppen met mijn gelijk te halen. Anderhalve week later werd ik uiterst aangenaam verrast door een mail van Dimence met de vraag of ik belangstelling had voor een gesprek, natuurlijk had ik die. Nu na een aantal open en constructieve gesprekken (bestuurslid Rian Busstra, Josephine Lenssen, geneesheer-directeur en Inge Lucas ervaringsdeskundige (op beleidsniveau!)) ben ik hoopvol op een samenwerking om tot een gezamenlijk doel te komen. Dat heeft een positief effect bij mijn strijd om erkenning.
Het is goed om te merken dat een nieuwe generatie medewerkers aan het roer staat van een
organisatie als Dimence. Zij zijn minder belast met het verleden en kijken met een open blik. Ook binnen de GGz hebben de excuses van de psychiaters in maart van dit jaar (Psychiaters betuigen spijt voor leed door pathologisering LHBTIQ+ in het verleden (nvvp.net) intern de discussie aangewakkerd hoe om te gaan met het verleden.
Doel Het beogen dat op de websites van elke (jeugd) zorgorganisatie, (jeugd/ggz en haar rechtsopvolgers blijvend zichtbaar aandacht is voor de zwarte bladzijden uit de geschiedenis van de zorg:
• als zichtbare erkenning voor slachtoffers (het werkt helend om erkenning te krijgen van de organisaties waar de misstanden plaatsvonden);
• als plaats om te delen en voor ieders persoonlijke verhaal, foto’s en kunst;
• om recht te doen aan het leed dat hen is aangedaan;
• als bewustzijn van de zwarte geschiedenis van de organisaties: ‘het gebeurde ook bij ons’.
Een digitaal monument (op de plek waar het hoort, waar het misbruik plaats vond) als wakend baken van bewustzijn van de grote verantwoording die organisaties hadden en nog steeds hebben voor kinderen (volwassenen) in een kwetsbare positie.
Joke Stoffelen, senior projectleider Zorgbelang Inclusief en Annet v Zon, voorheen bestuurder van Lindenhout, voortgekomen uit o.a. Kinderdorp Neerbosch, steunen het initiatief.
Hopelijk kan Dimence het startschot zijn en ontstaat er een landelijk domino effect.
Er is een landelijke website: Blijvend vertellen, Monument geweld in de jeugdhulp - Slachtofferhulp Nederland (verbreekdestilte.nl) (bijna niet te vinden, weinig verhalen). Het is een statisch monument met ervaringsverhalen maar waar mensen niet hun eigen ervaringsverhalen kunnen delen. Ook is deze website onvoldoende omdat er geen erkenning vanuit de organisaties zelf afkomstig is.
(26) Plaatsen | Feed | LinkedIn Volbracht, gezamenlijk doel. Jeannette de Haan - Brouwer - St. Franciscushof Raalte (exto.nl) St Franciscushof Raalte (jouwweb.nl) WOMP (webnode.nl)
Almelose Jeanette wil dat Dimence ‘de ballen heeft’ om excuses te maken voor het misbruik | Almelo | tubantia.nl
-
-
-
-
Pleidooi voor digitale erkenning. Een schokkende geschiedenis.
Het rapport ‘Onvoldoende beschermd. Geweld in de Nederlandse Jeugdzorg van 1945 tot heden’ uit 2019 gaat over kinderen en jongeren. Zij zijn door de overheid uit huis geplaatst omdat zij thuis niet veilig waren. ‘Vervolgens kwamen ze in situatie terecht die soms nóg onveiliger waren’ (De Winter en anderen, 2019). Ze kregen te maken met fysiek, psychisch en seksueel geweld. ‘Het klimaat in instellingen is lange tijd als zeer hard ervaren….In hun verdere leven hebben zij (de pupillen) dat als een last meegedragen. Dat heeft voor hen tot allerlei negatieve gevolgen geleid. Die lagen met name op psychisch vlak en het aangaan van contacten.’ Vele levens zijn toen verwoest. De Winter noteert: ‘Maar toen ik de gedetailleerde verhalen van mensen zélf hoorde, kon ik die aanvankelijk niet bevatten…. Ik vond de verhalen zo schokkend en soms zelfs zo buitenissig, dat ik me aanvankelijk nauwelijks kon voorstellen dat dit echt allemaal gebeurd kon zijn.’
|
Getuigenissen
|
“Als je straf had dan ging je naar het ijskoude bad. Je kreeg koud water, de spuit erop, handen vastgebonden en dan werd je met je kop onder water geduwd, net zolang tot je zowat stikte. En dat gebeurde daar dus heel regelmatig.”
“Als ik dwangvoeding had gehad, moest ik overgeven en had ik diarree. Werd ik in een koude teil met water gepropt, en met dat washandje met poep, moest ik die poep eten. Dat is toen zeker tien, twintig keer gebeurd.”
“Ik moest met hem onder de douche en dan stond hij zijn eigen gewoon af te trekken, waar, over mijn lichaam heen.”
“Die haat voel je altijd – die haat ging veel dieper dan de stokslagen, in die haat lag hun totale afwijzing, geen enkele verantwoordelijkheid meer voelen of willen hebben voor je….Waarom was ik niet gewoon dood?”
“…en achter die kast….en dan greep ‘ie weer je kruis.”
|
|
Hoeveel kinderen?
Volgens een inschatting van commissie De Winter gaat het om 10 % van de kinderen die vaak tot zeer vaak geweld hebben ervaren. En nog steeds worden kinderen in de jeugdzorg frequenter blootgesteld aan geweld en mishandeling, dan ‘gewone’ jongeren.
|
Leeg gevoel
Inmiddels is in de Tweede Kamer gedebatteerd en hebben de bewindslieden maatregelen getroffen en vele malen hun excuses aangeboden, de instellingen nog steeds niet. En daarmee lijkt dit boek dicht…. De slachtoffers blijven wederom met een bekent leeg gevoel achter.
|
Een digitaal monument
Op de websites van elke jeugdzorgorganisatie en haar rechtsopvolgers blijvend zichtbaar aandacht voor deze zwarte bladzijden uit de geschiedenis:
- als zichtbare erkenning voor slachtoffers;
- als plaats voor ieders verhaal, foto’s en kunst;
- om recht te doen aan het leed dat hen is aangedaan;
- als erkenning en bewustzijn van de zwarte geschiedenis van de organisaties.
Een digitaal monument als wakend baken van bewustzijn van de grote verantwoording. voor kwetsbare kinderen die aan de organisaties worden toevertrouwd.
|
Een idee
Er blijft iets knagen bij de mensen die dit is overkomen. En een idee ontstond. ..
Hoe mooi zou het zijn als elke zorgorganisatie en haar rechtsopvolgers, de moed hebben om deze zwarte bladzijden uit hun geschiedenis te erkennen. En daarmee deze herinnering levend houden? Ter nagedachtenis aan de kinderen en jongeren die veilig dachten te zijn en het niet waren. Met ruimte voor het verhaal, foto’s en kunst van de/hen kinderen, die inmiddels volwassen zijn. Als erkenning voor het leed dat hen is aangedaan. Als ‘struikelsteen’ zodat deze geschiedenis niet vergeten wordt. Als blijvende en op vele plaatsen zichtbare erkenning.
|
Waarom?
Om de wereld samen een beetje mooier te maken en wat draaglijker voor slachtoffers.
|
Meer weten?
Pleitbezorgers gezocht
Dit idee realiseren kunnen we niet alleen. We hebben pleitbezorgers van naam en faam nodig die het idee ondersteunen, zich hieraan willen verbinden en hun netwerk willen inzetten om dit te verwezenlijken en uit te rollen over het hele land. Zodat in de toekomst voor iedereen op vele websites deze geschiedenis en de erkenning voor de slachtoffers vanuit de organisaties zichtbaar is.
|
Eerste reacties op digitaal monument
“In de huidige psychiatrie is er gelukkig een heleboel ten goede veranderd. Wel wil ik pleiten voor blijvende aandacht op de site van Dimence en andere organisaties.
Deze geschiedenis is ook mijn geschiedenis, en zou niet weggestopt moeten worden. Ik zie het voor mij als een plek mensen hun verhaal, foto’s en dergelijke kunnen plaatsen en delen. Een plek waar Dimence erkent wat in het verleden heeft plaatsgevonden.
Nu krijgen slachtoffers van Dimence een kille afstandelijke reactie: ‘Er is voldoende aandacht in literaire archieven voor de geschiedenis van de psychiatrie.’ En dit doet pijn.
Het zou respect afdwingen als alle organisaties blijvende aandacht besteden hun donkere geschiedenis. Als zij duidelijk laten zien dat zij niet weglopen, maar hun verantwoordelijkheid nemen voor wat er in hun organisatie in het verleden is gebeurd. Op deze wijze kunnen alle slachtoffers hier kennis van nemen en maakt het een erkend, gemeend en toegankelijk onderdeel uit van het verleden.”
Jeannette Brouwer
Oprichter lotgenotenorganisatie WOMP
|
-
-
-
13 juni, 16 mei 2022: Nasleep commissie Micha de Winter, wie houdt er een vinger aan de pols.
13 juni 2022
Geachte voorzitter Vera Bergkamp, Commissie VWS, griffier Tweede Kamer en Kamerleden,
Dimence.
Van een lotgenoot: “Uw verhaal heeft ons geraakt en wij betreuren het ten zeerste wat u al jaren aan herinneringen met u meedraagt. Wij gunnen u van harte dat de verschrikkelijke herinneringen u niet langer achtervolgen en we hopen met ons bezoek een kleine ondersteuning aan u te hebben geboden. Om u te ondersteunen bieden wij u aan dat de kosten van …., inclusief de kosten van de begeleiding daarbij, bij ons kunt declareren.” R. B., M. V.. Er werd de belofte gedaan (2019) om ook andere slachtoffers te gaan benaderen….niet dus, lotgenoot die geheimhouding was opgelegd voelt zich nu niet meer gebonden hieraan.
De strijd die ik lever met Dimence sinds 2005 is hels, als 16 jarige “patiënte” (in de volwassenen psychiatrie, st. Franciscushof Raalte) onterecht 2.5 jaar opgenomen en 1.5 jaar lang verkracht door een arbeidstherapeut. De Klachtencommissie van de Zwolse Poort in 2007 die vond dat ik terecht 2.5 jaar opgenomen ben geweest staat totaal haaks op het onderzoek dat 19 december 2014 door prof. dr. M.W. H., psychiater, hoogleraar te Leiden is opgesteld, in samenspraak met Dimence. Zijn duidelijke conclusie: een 'puber met gedragsproblemen waarvoor orthopedagogische behandeling gewenst was geweest'. Voor langdurige psychiatrische opname en zware medicatie was geen aanleiding en als ik gedurende mijn verblijf in de inrichting klachten vertoonde, 'kwamen die voort uit hospitalisatie en ongekende forse medicatie, ook voor die tijd' (o.a. valium, trilafon, mogadon, akineton, temesta, disipal, librium, imipramine en phenergan).
De trauma’s die ik heb opgelopen tijdens de onnodige opname (en daardoor overgeleverd aan verkrachting), houd ik levenslang. The Body Keeps te Score! Waar haalt een GGZ organisatie het lef vandaan om zo respectloos met slachtoffers om te gaan, en wie bepaald wie wel en wie niet als uitverkorene een bezoek en brief mag ontvangen van Dimence? Overheid, wie houdt een vinger aan de pols!
Jeannette Brouwer
pagina 1 van 2 
16 mei 2022
Aan de redactie van ….
Nasleep commissie Micha de Winter, wie houdt er een vinger aan de pols.
Nog steeds raken slachtoffers genoemd in het rapport van Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg/De Winter (2019) ondergesneeuwd en worden niet gehoord/serieus genomen, nu niet door de overheid dit keer, maar door de betreffende instanties waar de misstanden plaats vonden.
De overheid heeft maatregelen getroffen en afspraken gemaakt met organisaties mbt excuses en erkenning en “in gesprek te gaan met de slachtoffers!”. Waar de overheid (en Jeugdzorg Nederland) kwamen met excuses en erkenning blijven vele instanties hardnekkig hun geschiedenis ontkennen en gaan niet in gesprek met de slachtoffers, waaronder Dimence te Deventer. Slachtoffers krijgen een kille afstandelijke reactie als: ‘Er is voldoende aandacht in literaire archieven voor de geschiedenis van de psychiatrie . Raad van Bestuur (M. V.), toont geen compassie, blijft zich verschuilen achter verjaring en durft zelfs te beweren dat er geen concrete aanwijzingen van misstanden bekend zijn. Hoeveel slachtoffers zich hebben gemeld bij Dimence is niet bekent.
De website ‘Blijvend vertellen’ is lastig te vinden en biedt een veertiental ervaringsverhalen. Maar mensen zijn op zoek naar verhalen om te delen, foto’s, lotgenoten, (ex)professionals die hen persoonlijk kenden als kind. Op zoek naar houvast over wat hen persoonlijk is overkomen, persoonlijke herkenning en erkenning en dat samen delen. Op zoek naar puzzelstukjes om hun levensverhaal weer compleet te maken. Zoeken naar wat hen is overkomen, de plek waar het misbruik plaatsvond en dus excuses en erkenning door de (huidige)organisaties. Hoe mooi zou het zijn als op de websites van alle huidige Jeugdzorg en GGZ organisaties hiervoor aandacht zou zijn. Aandacht voor deze zwarte bladzijden uit de geschiedenis van de (voorlopers van) Jeugdzorg en GGZ organisaties. Deze geschiedenis wordt daarmee erkend en doet recht aan de traumatische ervaringen van de slachtoffers, als digitale ‘struikelstenen’ zodat deze niet vergeten wordt. Het belang van erkenning wordt onderschreven door Christiaan Ruppert* in zijn recente studie[1] naar de regelingen voor collectieve schade.
Jeannette Brouwer
linkedin.com/in/jeannette-brouwer-416b6398
Jeannette de Haan - Brouwer - St. Franciscushof Raalte (exto.nl)
WOMP (webnode.nl),
St Franciscushof Raalte (jouwweb.nl)
[1]*Ruppert, C. (2021). Regelingen voor collectieve schade. Geef slachtoffers erkenning. Den Haag: Boom Juridisch.
-
-
https://jeannettebrouwer.exto.nl/
-
De werkgroep WOMP gaat stoppen, het is mooi genoeg geweest. De taak die we ons hadden gesteld in 2011, onderzoek naar misstanden in de psychiatrie is geklaard, zelfs de “vrijwillige” opnames zijn erkend (met moeite). Het laatste doel/gevecht zou geweest zijn de welgemeende excuses* en blijvende aandacht* voor de geschiedenis van Dimence/instanties op hun website, maar dit gaat niet gebeuren. Daarom....... St Franciscushof Raalte (jouwweb.nl)
-
-
Zoals de overheid komt met het ‘symbolisch’ gebaar, zou het Dimence en de betreffende instellingen waar misbruik plaats heeft gevonden sieren eenzelfde gebaar te maken.
-
*Excuses Erkenning en excuses werden vaak snel en gemakkelijk aangeboden, maar zodra het woord schadeloosstelling viel bleef daar vaak niets meer van over. Ik ben van mening dat als Dimence of een organisatie het werkelijk meent, een financiële tegemoetkoming (het ‘symbolische’ gebaar van € 5.000), erkenning en excuses pas dan enige waarde hebben.
-
*Blijvende aandacht Gelukkig is er een heleboel ten goede veranderd in de huidige psychiatrie. Wel wil ik pleiten voor blijvende aandacht op de site van Dimence en andere organisaties m.b.t. de ‘oude’ psychiatrie. Deze geschiedenis zou niet weggestopt moeten worden, het zou een plek kunnen zijn waar mensen hun verhaal, foto’s e.d. kunnen plaatsen en delen. Slachtoffers zitten niet op een kille afstandelijke reactie te wachten als: ‘Er is voldoende aandacht in literaire archieven voor de geschiedenis van de psychiatrie.’ Het zou respect afdwingen voor Dimence en de organisaties als zij aan hun donkere geschiedenis blijvende aandacht besteden, als zij duidelijk laten zien dat zij niet weglopen, maar hun verantwoordelijkheid nemen voor wat er in hun organisatie in het verleden is gebeurd. Op deze wijze kunnen alle slachtoffers hier kennis van nemen en maakt het een erkend, gemeend en toegankelijk onderdeel uit van het verleden.
-
-
-
Op de valreep is er dan toch nog besloten dat de ‘vrijwillige’ opnames in de psychiatrie zich ook kunnen wenden tot het Schadefonds*. Zoals de overheid komt met dit ‘symbolisch’ gebaar, zou het Dimence en de betreffende instellingen waar misbruik plaats heeft gevonden sieren eenzelfde gebaar te maken.
-
-
Excuses
Erkenning en excuses werden vaak snel en gemakkelijk aangeboden, maar zodra het woord schadeloosstelling viel bleef daar vaak niets meer van over. Ik ben van mening dat als Dimence of een organisatie het werkelijk meent, een financiële tegemoetkoming (het ‘symbolische’ gebaar van € 5.000), erkenning en excuses pas dan enige waarde hebben.
Blijvende aandacht
Gelukkig is er een heleboel ten goede veranderd in de huidige psychiatrie. Wel wil ik pleiten voor blijvende aandacht op de site van Dimence en andere organisaties m.b.t. de ‘oude’ psychiatrie. Deze geschiedenis zou niet weggestopt moeten worden, het zou een plek kunnen zijn waar mensen hun verhaal, foto’s e.d. kunnen plaatsen en delen. Slachtoffers zitten niet op een kille afstandelijke reactie te wachten als: ‘Er is voldoende aandacht in literaire archieven voor de geschiedenis van de psychiatrie.’ Het zou respect afdwingen voor Dimence en de organisaties als zij aan hun donkere geschiedenis blijvende aandacht besteden, als zij duidelijk laten zien dat zij niet weglopen, maar hun verantwoordelijkheid nemen voor wat er in hun organisatie in het verleden is gebeurd. Op deze wijze kunnen alle slachtoffers hier kennis van nemen en maakt het een erkend, gemeend en toegankelijk onderdeel uit van het verleden.
-
-
-
Minderjarigen die met een rechterlijke machtiging of vrijwillige opname in een psychiatrische instelling verbleven tussen 5 mei 1945 en 12 juni 2019, kunnen in aanmerking komen voor een tegemoetkoming van € 5.000,--.
-
Staatscourant 2020, 61740 | Overheid.nl > Officiële bekendmakingen (officielebekendmakingen.nl)
-
-
https://www.schadefonds.nl/slachtoffer/tijdelijke-regeling-slachtoffers-jeugdzorg/
-
-
Federatie Koershuis i.o. is een koepel van lotgenotenorganisaties. De aangesloten lotgenotenorganisaties zetten zich in voor de belangen van mensen die slachtoffer zijn of geweest zijn van enige vorm van psychische, fysieke en/of seksuele mishandeling binnen een afhankelijkheidsrelatie. Meer informatie zie: www.koershuis.eu
-
-
-
Het onderzoek van de Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg is afgerond en de resultaten zijn te lezen in het eindrapport,
https://www.commissiegeweldjeugdzorg.nl/eindrapport/
https://www.rijksoverheid.nl/binaries/rijksoverheid/documenten/rapporten/2019/06/12/onvoldoende-beschermd-geweld-in-de-nederlandse-jeugdzorg-van-1945-tot-heden/Bronstudies+geweld+in+de+kinder-+en+jeugdpsychatrie.pdf
Toch kan het zijn dat u nog vragen hebt, of behoefte aan een luisterend oor. Daarvoor kunt u bij verschillende instanties terecht.
https://mindplatform.nl/help-mij
https://wijzijnmind.nl/ 0900-1450
https://www.verbreekdestilte.nl/ 0900-9999001
.jpg)
https://jeannettebrouwer.exto.nl/
Wie zijn wij?
Wij zijn een werkgroep die bestaat uit ervaringsdeskundigen met een gezamenlijk doel, namelijk het bespreekbaar maken, het creëren van erkenning en het bevorderen van preventie van misstanden/geweld tegenover cliënten binnen de psychiatrie in Nederland.
Wij hebben zelf in het verleden ernstige misstanden ondervonden binnen de psychiatrie en ervaren dat hier veel taboe op rust. Erkenning voor wat er mis ging/gaat is moeilijk te realiseren. Er bestaat geen meld- of steunpunt, geen procedure om compensatie te verkrijgen en geen onderzoek waar ervaringen door gestaafd kunnen worden. Een goede, specifieke hulpverlening ontbreekt, waardoor we een lange zoektocht hebben moeten doorlopen om uiteindelijk de hulp te vinden die passend voor ons was.Wij zijn er van overtuigd dat wij niet de enigen zijn met deze ervaringen. De misstanden en het geweld dat wij hebben ervaren was niet slechts seksueel, waar al veel onderzoek naar is gedaan en procedures voor zijn opgestart. Wij hebben ook psychisch en fysiek geweld ervaren, wat een grote impact op ons persoonlijk leven heeft veroorzaakt. Juist voor deze groep slachtoffers van misstanden/geweld in de psychiatrie willen wij aandacht vragen.
Wat willen wij?
Wij zijn een groep betrokkenen die aandacht en erkenning vragen voor misstanden in de psychiatrie in heden en verleden. Onder misstanden verstaan wij voortschrijdende situaties: misbruik, geweld en schendingen van individuele rechten van cliënten. Veiligheid, respect en integriteit van cliënten in de Geestelijke Gezondheidszorg moeten voorop staan, cliënten die klachten hebben en deze melden moeten serieus worden genomen.
Cliënten behoren op hun mens-zijn aangesproken te worden en niet op hun psychiatrische diagnose afgewezen te worden, wanneer zij gehoor proberen te vinden voor serieuze klachten over schendingen.
Wij vinden het onaanvaardbaar dat grensoverschrijding in de psychiatrie in de vorm van structureel, fysiek en psychisch en seksueel geweld in het verleden nog steeds ontkend wordt, niet onderzocht en in het heden nog steeds voorkomt.
Er is onderzoek gedaan door de commissie Deetman binnen de Katholieke instellingen en door de commissie Samson binnen de Jeugdzorg. Echter, de psychiatrische en overige instellingen zijn hier niet in mee genomen.
Wij zijn van mening dat een onderzoek uiteindelijk nodig is om echt verbetering te kunnen bewerkstelligen. Wij ontvangen met regelmaat signalen van cliënten die niet erkend worden in hun ervaringen met misbruik en geweld in de psychiatrie, niet door de instellingen zelf en niet door de overheid. Vaak blijven zij bovendien verstoken van goede en gespecialiseerde hulp.
Wij willen hier een antwoord op, een gedegen onderzoek en een landelijk meldpunt waar cliënten terecht kunnen voor hulp en advies.
Uiteindelijk willen wij geen hokjes meer maar een plek waar iedereen, ongeacht soort hulpverleningsachtergrond, psychische en/of fysieke beperking met zijn of haar klachten omtrent seksueel, psychisch of fysiek geweld in instellingen terecht kan.
Hoe gaan wij te werk?
Wij werken samen met cliëntenorganisaties en individuele professionals, die wij ons netwerk noemen, om stapsgewijs onze doelen te realiseren. Wij hebben een beroep gedaan op de politiek en blijven dat doen. Daarnaast overleggen we met organisaties die zichzelf als 'leer'- organisaties willen zien, maken gebruik van goede en minder goede voorbeelden van aanpak, breiden onze werkgroep uit en treden in contact met cliëntenorganisaties en universiteiten om het belang van onderzoek te benadrukken.
Daarnaast blijven we misstanden in de psychiatrie observeren, zowel door berichten hierover in de media te volgen, als door verhalen van betrokkenen te verzamelen en in kaart te brengen. We zijn een samenwerkingsverband aangegaan met SKIP en VPKK om onze doelstellingen te realiseren en te verenigen.
Onze visie
Wij vinden het belangrijk dat (ex-) cliënten erkend worden in hun ervaringen, dat er een onderzoek komt naar verleden en heden van geweld in de psychiatrie binnen de kaders die wij gesteld hebben. Ook vinden wij gelijkwaardigheid en respect belangrijke waarden en dat zal ook onze houding zijn in onze communicatie met de GGz en met (ex-) cliënten, politiek en partners. Wij vinden dat de rechten en veiligheid van cliënten binnen de GGz zo goed mogelijk gewaarborgd moeten blijven.
De zeven vormen van grensoverschrijdend gedrag door Comijs et al., 1996 zijn:
Verwaarlozen en onthouden van zorg
Psychische grensoverschrijdingen (emotioneel misbruik)
Fysieke grensoverschrijdingen (mishandeling)
Seksuele grensoverschrijdingen (waaronder seksueel misbruik)
Discriminatie
Schending van rechten
Financiële en materiële uitbuiting
Wij zijn geen hulpverleners in de begeleidende zin, maar proberen mensen wel op weg te helpen naar de juiste hulpverlening.
Jeannette Brouwer, Jolanda Huijberts en Mieneke Bril.
